Ліпы старыя шумяць за сьцяною,

     Р–аласна, глуха шумяць,

Смутна ківаюць, трасуць галавою,

     РўРѕР»СЊРєС– галіны рыпяць,

Пышны убор іх, лісты, пазрываны,

     Р’ецер разьвеяў, разьнёс.

Нудна і ім за астрожным парканам,

     Р¦СЏР¶РєР° С–Рј зносіць мароз.

Плачуць гаротныя ліпы старыя,

     РџР»Р°С‡СѓС†СЊ РЅР° долю сваю:

Пышна расьлі мы, цьвілі маладыя,

     Р”РѕР±СЂР° было Сѓ гаю.

Вольныя птушкі вакол шчабяталі,

     Р‘ожыя пчолкі гулі,

Тоўстыя вязы ад бур нас хавалі,

     РЎРµС‚РєС– РґСѓР±С‹ нам плялі.

Белыя хмаркі над намі гулялі,

     Р‘еглі Сћ няведамы край,

Чыстыя росы, як срэбра, блішчалі,

     Р“оманам РїРѕСћРЅС–СћСЃСЏ гай...

Там бы хацелі расьці, красавацца,

     Р”РѕР» РґР·Рµ капае ральнік,

Родную песьню дзе ціха сьпявае

     РЎС‹РЅ Беларусі, мужык.

Нас перанесьлі на глебу чужую –

     РЎСЊРІРµС‚Сѓ, прастору РЅСЏРјР°.

Ўсе нас забылі, ніхто нас ня чуе,

     Р§СѓРµ нас толькі турма.