Сосен Р·СЏР±РєС–СЏ плечы  

Цішыня спавіла.  

РњРЅРµ насустрач здалечы  

Лесам песьня ішла.  

Вечаровай часінай  

Зазьвінела Сћ глушы  

Нерастрачанай сілай  

Чыстай юнай душы.  

I было зразумела:  

РўСѓС‚ РЅРµ сорамна ёй  

Нечаканай, нясьмелай  

Першай тайны сваёй.  

РўСѓС‚ баяцца РЅРµ трэба,  

Што пачуюць цябе.  

РўСѓС‚ ёй кожнае РґСЂСЌРІР°  

Спагадае цяпер.  

РЇ стаю Р·Р° ядлоўцам –  

Хай спакойна РјС–РЅРµ...  

I РІСЏРЅРѕРє РЅР° галоўцы,  

I каса РЅР° СЃСЊРїС–РЅРµ.  

Рђ Сћ руках – басаножкі:  

Назнарок С–С… зьняла,  

Каб адчуць, СЏРє патрошкі  

Сьцежка стыць пачала.  

Крочыць просекай-сьценкай  

РЇРє тунелем, адна.  

Маладой-маладзенькай  

РњРЅРµ здалася СЏРЅР°.  

I – РЅР° подступах ночы –  

Добра бачна было,  

Што сьпяшацца РЅРµ хоча  

Гэта песьня ў сяло.