Сосен зябкія плечы  

Цішыня спавіла.  

Мне насустрач здалечы  

Лесам песьня ішла.  

Вечаровай часінай  

Зазьвінела ў глушы  

Нерастрачанай сілай  

Чыстай юнай душы.  

I было зразумела:  

Тут не сорамна ёй  

Нечаканай, нясьмелай  

Першай тайны сваёй.  

Тут баяцца не трэба,  

Што пачуюць цябе.  

Тут ёй кожнае дрэва  

Спагадае цяпер.  

Я стаю за ядлоўцам –  

Хай спакойна міне...  

I вянок на галоўцы,  

I каса на сьпіне.  

А ў руках – басаножкі:  

Назнарок іх зьняла,  

Каб адчуць, як патрошкі  

Сьцежка стыць пачала.  

Крочыць просекай-сьценкай  

Як тунелем, адна.  

Маладой-маладзенькай  

Мне здалася яна.  

I – на подступах ночы –  

Добра бачна было,  

Што сьпяшацца не хоча  

Гэта песьня ў сяло.