Між узгоркаў над ракою

Выглядае сіратою

Наша беднае сяло.

Убраў стрэхі мох калматы,

Набок скрыўленыя хаты,

Як бы ў дол яно ўвайшло.

I зьліліся ў плех будынкі,

Ў шыбы ўсаджаны лучынкі

Ці анучак цэлы жмут.

Спарахнела наша школа,

Згніў паркан увесь наўкола –

Школка горбіцца, як склюд.

Збоку вербачкі крывыя,

Бы кабецінкі старыя,

Нуднай кучкаю стаяць.

Нёман ногі ім змывае,

Вецер голькі іх люляе,

Лісьці жаласна шумяць.

На прыгорку ў аддаленьні

Насып, крушнямі каменьне,

Смутна крыжыкі стаяць.

А ўнізе пад іх нагамі,

Спаласканыя сьлязамі,

Косьці родныя ляжаць.

Плачуць ветры над магілай,

Зь песьняй нуднай і пастылай

Пралятаючы удаль.

РЇРє СѓСЃРїРѕРјРЅС–С€ РєСѓС‚ СЃРІРѕР№ СЂРѕРґРЅС‹,

Кут закінуты, галодны,

Сьцісьне сэрца горкі жаль.