Не ў адной толькі нашай душы

     Р—ерне ёсьць хараства –

Аб ім казку складае ў цішы

     РљРѕР»Р°СЃ РЅС–РІС‹, трава.

Не ў адным толькі сэрцы людзей

     Р†СЃРєСЂР° праўды гарыць –

Аб ёй песьню пяе салавей,

     РђР± ёй рэчка журчыць.

У той песьні, шырокай, як сьвет,

     Р§СѓС‚РЅС‹ ветры С– РіСЂРѕРј.

Дык прымі ж ты прывет,

     РЎСЊРІРµС‚ бязьмежны, РјРѕР№ РґРѕРј.