Ціха калосьсі, схіліўшы галовы,

      Шэпчуць Сѓ межах палёў,

Толькі ж ня слухае неба іх мовы –

      Скаргі ржаных каласоў.

Сіняе неба ўсё сонцам заліта.

      Полудзень. Вар. Цішыня.

Дожджыку просіць зялёнае жыта,

      Прагне вады ярына.

*

Ша! Хмарка, хмарка дарагая

Паўзе па небе з-за лясоў!

Яна – надзея, радасьць гаю,

Жаданьне красак, каласоў.

Бо сонда ж так пячэ бяз жалю,

Бо душна, горача ў палёх,

Смуга сухая крые далі,

Мальбы ж расьлін ня чуе Бог.

Нямее ўсё, маўчыць, чакае,

Надзеі тоіць ўсё вакол,

I прагна вільгаць палыкае

Акамянелы, пылкі дол.

Глядзіць і лес і луг з мальбою.

Гадае, думае зямля,

Што хмарка дожджыкам-сьлязою

Спадзе – ажывіцца ральля,

I ў неба дойдзе плач з туманам,

Што сівым дымам нема зьвіс

Над цёмным лесам і курганам,

I ліне дожджыкам наніз.

Плыве хмурынка ў сінім полі,

Мінае лес, мінае гай –

Яна ня чуе крыку болю,

Бо вабіць хмарку іншы край.