Беларусь мая сьпеўная,
летняя,
жніўная.
Палавеюць загоны густой ярыной.
Напаю свае вочы блакітам і нівамі
і лясоў тваіх цьмяных суровай красой.
На дарогах жыцьця сьлёз нап’юся папоўніцы.
Кожны крок мне да болю бывае цяжкім.
Толькі ласкай тваёю душа мая поўніцца.
Імя тваё сьветлае ў сэрцы маім.
Аддалёк, бы дыван, зелянее бульбянішча,
паабапал дарогі адцьвіў чабарок.
О зямля маіх прадзедаў, наша прыстанішча!
Зноў на грудзі мне ўпала сьляза незнарок.
Паглядаю навокал –
дачка твая верная –
і люблю да адчаю, мой скарбе, цябе.
Шлях даўгі, адзінокі, усыпаны цернямі.
Толькі я не прыстала яшчэ ў барацьбе.
