Беларусь мая сьпеўная,

                                       летняя,  

                                                   жніўная.

Палавеюць загоны густой ярыной.

Напаю свае вочы блакітам і нівамі

і лясоў тваіх цьмяных суровай красой.

На дарогах жыцьця сьлёз нап’юся папоўніцы.

Кожны крок мне да болю бывае цяжкім.

Толькі ласкай тваёю душа мая поўніцца.

Імя тваё сьветлае ў сэрцы маім.

Аддалёк, бы дыван, зелянее бульбянішча,

паабапал дарогі адцьвіў чабарок.

О зямля маіх прадзедаў, наша прыстанішча!

Зноў на грудзі мне ўпала сьляза незнарок.

Паглядаю навокал –  

                                   дачка твая верная –

і люблю да адчаю, мой скарбе, цябе.

Шлях даўгі, адзінокі, усыпаны цернямі.

Толькі я не прыстала яшчэ ў барацьбе.