Золата, чырвань і медзь на кустах.

Вецер свавольны аж хмеліць.

Фарбаў багацьце – то восень, мастак,

малюе свае акварэлі.

Хмарам зьбірацца і лісьцю кружыць,

вітаючы сумную госьцю.

Хораша позьняю восеньню жыць,

дыхаць яе прыгажосьцю.

З трывогай ў сэрцы на край мой гляджу,

на лад і разлад на планеце.

У засяроджанай цішы кажу:

– Хай выйграе праўда на сьвеце.

Хай замець закруціць сумётаў сувой,

бінт сьнегу на раны паркана.

Хай людзі жывуць на планеце сваёй,

каму колькі наканавана.