Золата, чырвань і медзь на кустах.
Вецер свавольны аж хмеліць.
Фарбаў багацьце – то восень, мастак,
малюе свае акварэлі.
Хмарам зьбірацца і лісьцю кружыць,
вітаючы сумную госьцю.
Хораша позьняю восеньню жыць,
дыхаць яе прыгажосьцю.
З трывогай ў сэрцы на край мой гляджу,
на лад і разлад на планеце.
У засяроджанай цішы кажу:
– Хай выйграе праўда на сьвеце.
Хай замець закруціць сумётаў сувой,
бінт сьнегу на раны паркана.
Хай людзі жывуць на планеце сваёй,
каму колькі наканавана.
