Абуджаецца родны край,
гладзяць косы вятры пералётныя.
Бохан хлеба, нібы каравай,
у ручнік матуля загортвае.
А птушыная скрозь мітусьня!
Завушніцы на гольлі бярозаў.
Урываецца ў сьмех вясна
зь белых дрэў, зарунелых барознаў.
Так лагодна ў вільготных палёх
вецер гладзіць русыя косы.
Гнуцца травы пад пальцамі ног,
шчэ зь вясны бялюсенькіх, босых.
Аблачыны-гускі плывуць,
ўзьвейна-лёгкія, зь белага пуху.
Так шчымліва узьняць галаву –
адгалоскі далёкія слухаць.
