Абуджаецца родны край,

гладзяць косы вятры пералётныя.

Бохан хлеба, нібы каравай,

у ручнік матуля загортвае.

А птушыная скрозь мітусьня!

Завушніцы на гольлі бярозаў.

Урываецца ў сьмех вясна

зь белых дрэў, зарунелых барознаў.

Так лагодна ў вільготных палёх

вецер гладзіць русыя косы.

Гнуцца травы пад пальцамі ног,

шчэ зь вясны бялюсенькіх, босых.

Аблачыны-гускі плывуць,

ўзьвейна-лёгкія, зь белага пуху.

Так шчымліва узьняць галаву –

адгалоскі далёкія слухаць.