Вясковы дом. Тут зруб звычайны

і сіла бацькавай рукі.

Бярвеньняў, высечаных дбайна,

цяжар  

           РїСЂС‹Р»С‘Рі РЅР° вушакі.

Глядзіць РЅР° сьвет,  

                              прапах жывіцай,

на летнім сонейку прасох,

між дрэва ветру не прабіцца –

ляжыць там туга шэры мох.

Чысьцеюць сені і сьвятліца

да ўсіх прыветліва, зь цяплом.

Тут кожны можа прыпыніцца,

хто завітае не са злом.

Хлеб пад абрусам хатні, сьвежы,

мядок ліпнёвы загусьцеў.

Ахвотна нож акраец рэжа

і мажа мёдам для гасьцей.

Сьляды маіх дзядоў на лаве,

дыван з матуліных красён.

За абразамі пахнуць травы,

цьвітуць юргіні пад вакном.

Сагрэта вішнямі сяліба,

сьцяжынак ад суседзяў бег,

засеяная хлебам скіба

айчынных ніваў зь веку ў век.