Вярніся зноў, вясновы вецер звонкі!

I голас таты за вярсту чуваць:

– Гэй, не мыляйце, хлопцы, з баразёнкі!

Сур’ёзна трэба плугам кіраваць.

Каб роўна рэзаў плуг барозны-струны,

каб не глыбока і ня плытка браць.

Калі папар засееш, з добрай руні

найлепей тое ворыва відаць.

I сеяла ўся Беларусь, грала,

у хатах прала, ткала давідна

і толькі думкі новыя снавала

і душы высвабоджвала зь ярма.

Аджыў наш плуг сваё жыцьцё пачэсна,

сярпочак пад паветкаю спачыў.

I не на лавах, на адказных крэслах

сядзяць сыны, што адышлі ад ніў.

Ня плугам, яркім лазарам працуюць.

Бяруць за чуб жыцьцёвы пералом.

Высокаю энэргіяй кіруюць

і пішуць самалётавым крылом.

I крыкнуць хочацца нашчадкам юным:

– Змагайцеся зь няведамым сьмялей!

Прастуйце плугам, каб барозны-струны

і ворыва ня горш, як у людзей.

Шляхі жыцьця – запрэжаныя коні,

гаспадароў хай слухаюць яны.

Трымайце лейцы моцна у далонях

і не мыляйце роднай баразны.