Дзень спахмурнеў, у полі вечарэе,

над дрэвамі крыла начнога ўзмах.

Згасае ціха сонца, бы надзея,

адбіўшыся сумотай у вачах.

Міргаюць хатаў вечаровых вокны,

дзявочы голас выплыў і замоўк,

разьверадзіў ён успамін далёкі,

аж сэрца ўздрыганула незнарок.

Так і ў жыцьці ўмірае ўсё і чэзьне,

як гасьне дзень натруджаны ў палёх,

і застаецца неўміручай песьня –

яе красы ніхто не перамог.