Калі палеткі ад жніва астынуць,

як ляжа сум асеньні на лугі,

захочацца ў сялянскую гасьціну

на верасовы мёд і пірагі.

Тут п’юць з прынукаю:  

– I на здароўе!

П’е гаспадар,

і п’е нявольнік-госьць.

Плывуць застольлем шчырыя размовы,

людскія сэрцы сьвецяцца наскрозь.

I я тут п’ю зь вялікай насалодай.

П’ю давідна, да пеўнікаў,  

да дня.

Ня з чаркі – з сэрца роднага народа,

пяюньня-мова,

п’ю цябе да дна.