Вечар жыцьця ўжо ступіў на парог,

моўчкі да нас прабіраецца ў сені.

Ляснуў зьнячэўку ля клямкі замок,

уздрыгануліся вушы сьценаў.

У печы кафлянай паленьне трашчыць,

сум і цяпло, цішыня па пакоях.

Верная хатка старая стаіць,

вечар вартуе і рэшткі спакою.

Кніжкі навокал, душы дабрыня,

ціха прысела за стол чалавечнасьць.

Дзесь за дзьвярамі грыміць мітусьня,

якая ўжо сталаму сэрцу пярэчыць.

Сьцішана боль адплывае з душы.

Хата – прыпынак роднае мовы,

веры, што покуль народ будзе жыць,

мова прыдасца для шчырай размовы.