У Белавежу ўвайшла, нібы ў храм.

Стромкіх дрэў

                        маўчаць калоны.

На кары каля шрама шрам,

бы счарнелі старыя іконы.

Кроплі смольныя,  

нібы перлы.

Кроны  

купал неба падперлі.

Пахіліліся долу кусты.

Пах ядлоўцу густы,  

                                густы.

Ціха тут, толькі сэрца стук.

Тут касуля прывыкла да рук.

Жар суніцаў – кроў зь нечай раны,

незагоенай, набалелай.

Узьлятае бусел з паляны –

падалося –

                  як кужаль белы.

Зубр на мох, бы ягнё, прылёг

ля бярозаў у белай адзежы.

Калі недзе існуе Бог,

тут ён, пэўна, у Белавежы.