Задумана стаяць на ўзьлесьсі хвоі.

Вятры зь бярозаў лісьце замялі.

Нам дорага заўсёды ўсё жывое,

што побач з намі дыша на зямлі.

Равуць зубры, як продкі навучылі,

Сівую пражу павукі прадуць.

Арол у хмарах распраўляе крылы,

Каб даляцець да мэты вольных дум.

I добра так бывае ў сьвеце, строга.

I нельга кідаць лёс на самацёк.

Свой шлях у кожнага, свая дарога,

Праверана вякамі і жыцьцём.

З дабром да роду, з ласкай да суседзяў –

Ад прадзедаў парадак на зямлі.

Шурпатасьці, усе памылкі, беды

Вякі даўно нам з душаў саскраблі.

I гонар свой – не трэба нам благога.

I звычай свой па-людску жыць зь людзьмі.

Дабро сваё, не трэба нам чужога.

I будзе ўсё. Бо з працавітых мы.

Зжынаем хлеб. Гадуем скібу-скварку.

Не ворагі, сябры ў нас навакол.

Умеем хораша разладзіць сварку:

– Сядайце, госьцейкі, за наш гасьцінны стол!