Разьвітальна заплакала восень,

кроплі сьлёз на маім вакне,

ветру вольнага хор стогалосы

ў чыстым полі сумуе па мне.

Я з раўнін, дзе туманна і сіне,

вольна сэрцу, прасторна для дум.

Гасіць восень дажджамі касымі

жар рабінаў.

Сячэ лебяду.

З урадлівых засеяных гоняў,

з чыстых рэк,

што ўвабралі ў плынь

ліўні сьлёз сялянак прыгонных

і няволі агорклы палын.

Зь беларускай учэпістай гліны

і з рабра прынямонскіх вярбін,

я галінка ля белага тыну

незабыўных адвечных сьвятынь.

Маё сэрца зь зямлёю зраслося.

Калі восень бярозы сагне,

ветру вольнага хор стогалосы

ў чыстым полі сумуе па мне.