Апалі хмары – кудзелі клочча –

з начное цьмы за шэры небасхіл.

А маладзік ад пацалункаў ночы

Сѓ СЂСѓРєС– дзеўчыны  

                           упаў Р±СЏР·СЊ СЃС–Р».

Зарою сьветлай неба закранула.

Збудзілі птушкі поле да жыцьця.

А я зусім пакуль што не заснула –

гаворцы з сэрцам не чутно канца.

Паэтаў сон і недарэчны.

Тут мары зь яваю не пагадзіць.

То – дыялёг,

напружаная спрэчка

Таго, што ёсьць  

і як магло ўжо быць.