Сонейка ня выйшла больш на неба

ў золаце ад галавы да пят.

Дзень СЃСЏРіРѕРЅСЊРЅСЏ апрануўся  

                                            Сћ зрэб’е

хмар абшморганых

і хмаранят.

Нават вачаняты не сьмяюцца

пад асеньні,

пад імглісты шум.

Туманамі ў галаве снуюцца

пасмы сумных

                        жураўліных РґСѓРј.

Адлятае,

заціхае радасьць.

Толькі сэрца стогне,

                                 Р±С‹ крумкач,

быццам бы прыгнула нас адказнасьць

за віхураў безуцешны плач.