Выходжу над Нёман пад клёкат буслоў,
углыб запускаю невад.
Ці будзе на шчасьце багаты улоў,
трудна згадаць наперад.
Сьцелецца травамі бераг ракі,
уздрыгвае гладзь вадзяная.
Плешчуцца ў хвалях язі, шчупакі,
сом паветра глынуць вынырае.
З тоняў, з глыбінь ля сваіх берагоў
невад цягнуць – асалода.
Выплеснуць зь вершы тугіх шчупакоў,
а плотак пусьціць у воду.
