Кінулі мы ветру сьцежкі-межанькі.

Пасумнела на старых кутах.

Зіхаціць з канца ў канец аб’езджаны,

выліты асфальтам шлях.

Кліча да вандровак, сьмелых вылетаў,

вырывае птушанят з гнязда,

каб зь вясьняным, самым першым выраем

з жураўлямі іх вярнуць назад.

Кліча дом сьцяжынкаю пратоптанай.

Маці стомлена дамоў пайшла.

Зноў трывожаць сэрца тыя клопаты

з наднямонскага радзімага сяла.

Здаецца, ступіш – і зямля загутарыць,

загамоняць сьпеўна каласы,

сьцежкі зноў зазелянеюць рутаю,

птушкі мераюць завоблачную сінь.

Бацькаў зруб, акраец жытні хлеба,

цішыня, ахвочай працы час.

I дымок над хатамі да неба,

і руплівасьць матчына аб нас.

Сэрца, нібы яблык, налілося

буйным сокам роднае зямлі.

Сонца ўсюды. Кос вярбовых россып.

Хлеб з прыполу роднае зямлі.

Восень зноў. I жураўлі цыбатыя

Адлятуць у край чужы наўпрост.

Толькі мы душой з сваімі хатамі.

Бо арлы не пакідаюць гнёзд.