Белы СЃРѕРЅ.  

Толькі неба здалёк

у мігатлівым маку.

I скрыпіць пад нагамі пясок,

і гамоняць з марозам сабакі.

Недзе месяц брыдзе наўздагад.

Беляхціць пад сумётамі поле.

Цемень ночы на нечы загад

пахавалася  

                  соснам пад гольле.

Праз расьсеяны месячны сьвет

зь нерасьсеянай шчыраю верай

Сѓ бясконцы  

                    Р¶С‹С†СЊС†СЏ запавет

крочу –

              СЃС–лам РЅСЏ ведаю меры.

...Праляцелі,

прабеглі гады.

Сэрца непагадзі

                           РЅРµ забудзе.

Рђ здавалася – дужай –  

тады,

         што РЅР° сьвеце харошыя людзі.