Апаў вечар вакол ціхім сумам,

таямніцай непрагляднай лёг,

апаў хмарай невясёлых думаў,

разаслаўся густа на палёх.

Аж праснуўся вецер над палянай,

дзьмухнуў ў попел звогненаму дню,

залунаў дзесь месяц над курганам,

зоры бліснулі бы сугаркі агню.

Мякка гнуцца грывістыя травы...

Нехта хаты ціха усыпіў.

Вецер стада хмараў кучаравых

ўдаль пагнаў па небе, па стэпі.

Ноч ў дрымоце клоніцца і вяне,

бы падкошаная ў маі сенажаць,

толькі зоры збуджаным каханьнем,

толькі зоры дзіўныя гараць.