Ёсьць край адзін пад прамяністым небам,

даступны сяньня толькі маім сном,

дзе гожы луг ля цёмна-сініх грэбляў

засланы сьнежна-белым туманом.

Там недзе ў хвалях рэкаў перазвонных,

ў палёх, дзе зацьвітаюць васількі,

ў ачох дзяўчат і ясных лехаў лёну

губляе неба цудны свой блакіт.

Далоні й сэрца зроднены з ральлёю,

а душы з краем ў наквеці галін.

Там Нёман пенным бурыцца прыбоем,

ніў хусьцем ярым сьцелюцца палі.

Шуміць пшаніца залацістым чубам,

зьвісае зь вецьця перламі авёс,

заносьліва ірдзіцца сіні лубін,

а грэчка кволая лунаецца з палос.

Ёсьць край адзін, аквечаны юргіняй,

край, тканы зеленьню узорыстых краснох,

край, вышыты у пацеркі калінаў,

дзе ноч з расой сядае на парог

і чэша косы доўга, задумлёна,

ўплятае зоры ў цемень валасоў,

блядыя рукі выцягае сонна

і надзіць месяц, каб апаў далоў.

Ёсьць край адзін, так сьвету мала знаны,

дзявочы край між сіні і зарніц,

дзе дню насустрач конь іржэ буланы,

гатовы ў полі вецер даганіць.

Вятрамі чэсаны і росамі умыты,

дзе гоні з сонцам мерае сявец,

і гнецца ў пояс каласамі жыта...

Ёсьць край адзін – мой цэлы, цэлы сьвет!