Дзе ты, кут далёкі, дзе ты

з даўніх дзён тугі нясьмелай?

Я плятуся шэрым сьветам

з сэрцам з болю анямелым.

Сум з тугою пачародна

прыплятаюць маю долю.

Вецер зь ніў далёкіх, родных,

небаракаю скуголіць.

Так далёкі шлях да мэты,

сіл нямнога засталося.

На дварэ красуе лета,

а у сэрцы плача восень.

Гураган вакол бяскрайны.

Можа, прыйдзецца загінуць...

Што ж табе, мой любы краю,

я тады змагу пакінуць?

Слава тым, хто паў за волю,

за цябе хто сплыў крывёю!

Мне ж тваю цяжкую долю

дай забраці із сабою.