Вочы мае поўныя жывой красы,
Ля ног аж гнуцца травы сакавітыя.
На небасхіле сівыя лясы,
А паміж імі залатое жыта.
Ўжо надвячорак. Дрэмле сівы бор,
Як кніжку, вецер лісьцейка гартае.
Туман над рэчкай вэлюм распасьцёр,
Аблічча вод блакітных закрывае.
Трывога ў сэрцы, хоць кругом спакой,
Зямля ад сьпёкі сонечнае дрэмле.
Няведамым быцьцём ляжаць на ёй
Сьляды вякоў, утоптаныя ў землю.
Зямлі нічога быццам не баліць,
Ад спраў людскіх душой не страпянецца.
Гатова красавацца і радзіць
З нутра свайго, калі вясна прачнецца.
Што тут было, зямлі амаль няўцям,
Мінае ўсё у ветра перагудзе.
Галоўнае – пульс вечнага жыцьця,
Галоўнае, што заўтра ў полі будзе.
