Вочы мае поўныя жывой красы,

Ля ног аж гнуцца травы сакавітыя.

На небасхіле сівыя лясы,

А паміж імі залатое жыта.

Ўжо надвячорак. Дрэмле сівы бор,

Як кніжку, вецер лісьцейка гартае.

Туман над рэчкай вэлюм распасьцёр,

Аблічча вод блакітных закрывае.

Трывога ў сэрцы, хоць кругом спакой,

Зямля ад сьпёкі сонечнае дрэмле.

Няведамым быцьцём ляжаць на ёй

Сьляды вякоў, утоптаныя ў землю.

Зямлі нічога быццам не баліць,

Ад спраў людскіх душой не страпянецца.

Гатова красавацца і радзіць

З нутра свайго, калі вясна прачнецца.

Што тут было, зямлі амаль няўцям,

Мінае ўсё у ветра перагудзе.

Галоўнае – пульс вечнага жыцьця,

Галоўнае, што заўтра ў полі будзе.