Воблік сёлаў, родны прыпын,

Вырай наш і сьляды пакаленьняў.

Цягне нас да сваіх мясьцін

Кліч адвечны і летуценны.

Рэчкі ўсплёск сярод буйных траў:

Лётам неба птушка сьвідруе.

Табун хмараў вецер пагнаў,

Ў ясным сонцы ніва красуе.

Горад... Ў ім весялей, чысьцей.

Ўсё ж па вулках буслы ня ходзяць.

Не чутно там, як хлеб расьце,

Збажына на палетках родзіць.

Зямлі умыты дажджамі твар,

Дуб, якога вятрам не адужаць.

Як касуля бяжыць у гушчар

Ці ляскочуць бярозы ў сьцюжы.

Бае казкі стары лес,

Ліпень сыпле суніцы ў жменю.

Пульс жыцьця, яго мудры зьмест,

Прарастае зь зямлі карэньнем.

Горад – працы дастойны размах,

Усё ж, каб праўды жывой напіцца,

Я па продкаў сваіх сьлядах

У поле йду. Да першакрыніцаў.