З прыполу хмар асеньні дождж пасеяў

грыбы, грыбы... Вось забірай дарма.

У бор прыбегла з кошыкам надзеяў.

Шукаю шчырых, а такіх няма.

Кругом паганкі, дробязь, мухаморы,

ня зьлічыш пачарнелых савякоў,

разьмяклых ад расы і не ў гуморы,

што апусьцілі капялюш далоў.

Гараць рыжкі, ірдзяцца сыраежкі,

і сьлізгаюцца ў пальцах масьлякі.

Чырвоныя галовікі на ўзьмежку,

а ў сэрцы мрояцца баравікі.

Такія шчырыя, праўдзівыя, што крэмень,

нібы браты, харошаю сям'ёй,

зьяднаныя грыбніцаю, карэньнем,

без чарвяточыны, пад галіной.

Шукаю шчырых, баравых, харошых,

хоць сонейка ўжо падышло ўгару

і мой яшчэ зусім ня поўны кошык.

Шукаю шчырых, іншых не бяру.