Вецер схапіў ўжо асеньнюю пражу,

Ў полі снуе бадылі,

Ўсё нейк мінае, й пра нас заўтра скажуць:

– Яны тут ня ёсьць, а былі...

I госьць, што зьбіраўся марудна і доўга,

Нарэшце, адолеўшы страх,

Клямку кране, пастаіць ля парога

I пойдзе з тугою ў вачах.

Позна прыйшоў. Што ж, у час гэты грозны,

Калі вецер заносіць наш сьлед,

Сябры да сяброў ўжо прыходзяць запозна,

Забыўшы людскі запавет.

А трэба, належыць з сваімі быць радам,

Поплеч зь сябрамі ў жыцьці,

Бязбоязна ўстояць ў змаганьні за праўду,

Да змучаных ў пору прыйсьці.

Хто не адчуе сьвятога імкненьня

Быць разам ў нягодзе, як ўсе,

Сарве яго вецер, як прут без карэньняў,

I ў невараць гдзесьць панясе.

Адстаў ад сваіх, да чужых не прыстане,

Ў нядолі братом не памог,

Чужым будзе ўсім, хто ня знае хістаньня,

Вартуючы родны парог.