Чорным узорам на дрэвах бязьлістых

воранаў зграя вянкамі лягла.

Гракаюць, гракаюць раньнем імглістым

чорную песьню над цішай сяла.

Птахам лістоты шкада сакавітай,

ветрам сарванай зь вясёлых галін,

коласа ў полі, забытага, жытняга,

што галаву на камень схіліў.

Можа, праводзяць?

А можа, вітаюць

хмары са сьнегам, з марозам вятры?

Кружацца, кружацца – не адлятаюць...

Чорная графіка сумнай пары.