Гудам-звонам срэбна-медным

        Р—воняць Р·РІРѕРЅС‹ РЅР° званіцы.

Звоняць звоны ў час дзяньніцы,

        РќР°РґРІСЏС‡СЌСЂвЂ™РµРј СЏСЃРЅР°-бледным,

Звоняць звоны галасныя.

Іх віталі сонца косы,

        РђРіРЅСЏРІС‹СЏ пасмы-стрэлы;

Нёсься звон іх у сьвет белы,

Плыў іх гоман пад нябёсы,

        РЈ пустэлі патайныя.

Срэбралітаю расою

        Р†С… віталі краскі, травы,

Промень ясны і ласкавы

        РЈ той росцы Р·СЊР·СЏСћ красою

        Р† вясёлкам ткаў кароны.

        РўР°Рє званілі тыя Р·РІРѕРЅС‹.

Між званамі на званіцы

        Р‘ыў адзін Р·РІРѕРЅ незвычайны,

Меў ён голас разнастайны,

Чараў дзіўныя крыніцы

        Р† размозы нейкай тайны.

I быў сэрцам ён чульлівы.

Срэбраструнны, златагукі,

Успрымаў ён радасьць, мукі,

        РўРѕ маркотны, то шчасьлівы,

        РЇРє пакажа час разлукі,

        РЇРє павене РјС–Рі спатканьня.

I ніколі не маўчалі

        РЎС‚СЂСѓРЅС‹-РіСѓРґС‹ Р·РІРѕРЅР° тога:

Неба шыр, зямлі разлога,

        Р—алатыя сонца далі

        РќР° СЏРіРѕ адбітак клалі

Чары дзіўнага сьпяваньня.

Аклікаўся ён і громам,

        РќРµР±Р° плыні віхрабежнай,

Буры чорнай і мяцежнай

        Р† сьлядкам над Божым домам

        РђРґ хмурынкі беласьнежнай.

Ён зьліваўся ў тон суладны

        Р— шумам лісьцяў С– травінак,

Зь сьпевам красак і былінак,

На ўсё чулы і ўспагадны

        Р† прыемны, Р±С‹ ўспамінак.

А ў час ночы глуха-немы, –

        РљР°Р»С– месяц блеск СЃРІРѕР№ РєС–РЅРµ

У твар ночкавай пустыні,

I пад вэльмам ціхай дрэмы

        Р—РѕСЂС‹ высыплюць, Р±С‹ іней, –

Ажываў ён, і чароўна

        Р“ралі струны СЏРіРѕ самі,

I іх сьпевам-галасамі

        РњРµСЃСЏС† цешыўся Р±СЏР·РјРѕСћРЅР°

        Р— хорам Р·РѕСЂ С– небясамі.

А калі званар, бывала,

        Р—алатыя ўзбудзіць струны,

Тады хмарка свае руны

Ніжэй к долу апускала,

        РљР°Р± сьпявалі Сћ С–С… РїСЏСЂСѓРЅС‹.

Ды маўчаў прастор бяздонны, –

        РќР°РІР°РєРѕР»Р° СћСЃС‘ нямела,

Бура ўзьняцца там ня сьмела,

        Р‘Рѕ мінута песень звонных

        Р”абратою сэрцы грэла.

Так званіў ён, так ён клікаў,

Каб пазнаць дабро адзіна,

        РљР°Р± айцец РЅРµ крыўдзіў сына...

Ды для гэтых яго зыкаў

Не прыйшла, дзядок, часіна.

        РљРѕР¶РЅС‹ раз, СЏРє сьвет зьдзіўлёны

Слухаў сьпеў той з заміраньнем,

Праразьлівым бразгатаньнем

        РЎСЊРїРµСћ СЏРіРѕ глушылі Р·РІРѕРЅС‹

        Р† сьціхалі Р· насьмяханьнем.

I зайздросна, дзедку, стала,

Што меў дар такі звон гэты,

        Р† што сьвет, Сѓ цьму адзеты,

        РўР°СЏ песьня асьвятляла,

        РЇРє С– сонца сьветліць кветы.

I заглушан быў званамі

        Р“эты Р·РІРѕРЅ, вяшчун прарочы;

Не трывожыць ён больш ночы,

        Р¦СЊРјС‹, залеглае над намі,

        РљР°Р± увысіць лёс сірочы.

У няроўным тым змаганьні

        РќР°РґР°СЂРІР°СћСЃСЏ Р·РІРѕРЅ чульлівы.

        Р—моўклі песень пералівы,

Зноў пануе бразгатаньне,

Пустазвонаў клік фальшывы.

        Р† смуткуе Р·РІРѕРЅ разьбіты

Аб тых песьнях разнастайных,

Што ў прасторах у бяскрайных

        Р—РѕСЂС‹ слухалі сукрыта,

Каб пазнаць іх сэнс патайны.

Але голас праўды, згоды

        РќРµ замрэ Сћ душы ніколі:

Будзе клікаць ён да волі,

        Р‘СѓРґР·Рµ Сћ сэрцы жыць заўсёды,

Як той вобраз лепшай долі.