Вісьне скарга уздоўж Нёмна,

     Р‘еларусі сына.

Як ты бедна, як ты цёмна,

     Р РѕРґРЅР°СЏ краіна!

Зьбіты ў кучу твае вёскі,

     РЎС‚СЂСЌС…С– Сћ РґРѕР» уходзяць.

Смутнай песьні адгалоскі

     Р›РµСЃ, курганы родзяць.

Крыж збуцьвелы, знак пакуты,

     РўСѓС‚ С– там чарнее.

Даль паўнютка ціхай смуты –

     Р–аль РЅР° душу вее!

Ўсё ў табе, мой родны краю,

     РђРїР°РІС–та горам:

I той вецер, што дзьме з гаю,

     РЁС‚Рѕ шуміць над борам;

Тыя песьні, што на полі

     Р–неі запяваюць;

Тыя думкі, што да болю

     РЎСЌСЂС†Р° калыхаюць.

Ва мне смутак, гора гэта

     Р’одгульле знаходзіць,

Сэрца, жалем абагрэта,

     РџРµСЃСЊРЅС– смутку родзіць.

Няхай плачам у тэй далі

     РџРµСЃСЊРЅСЏ разальецца,

Каб усе на сьвеце зналі,

     РЇРє нам тут жывецца.