Цёплы вечар. Ціха ўсюды.

     РќР° заходзе сонца.

Хмаркі захад чуць заслалі

     РўРѕРЅРєС–Рј валаконцам.

Зьзяюць хмаркі ў пазалоце,

     РџР°Р¶Р°СЂР°Рј палаюць.

За гарою ціха-ціха

     РџРµСЃСЊРЅС– заміраюць.

Выйшаў рольнік з хаты ў поле

     Р”С‹ РїР° межах ходзіць,

Каб пабачыць сваім вокам,

     РЇРє Бог жыта родзіць.

Твар сур’ёзны ў селяніна,

     Р’ажны, задуменны,

Ходзіць, рукі залажыўшы

     Р—Р° той пас раменны.

Леглі гожымі радамі

     Р’СѓР·РєС–СЏ загоны,

Апранула зямля-матка

     РљР°Р¶СѓС€РѕРє зялёны.

Густа жыта маладое

     РџРѕР»Рµ СћСЃС‘ акрыла,

Лапушное, сакаўное –

     РџСЂРѕСЃС‚Р° глянуць міла.

Сям-там колас раскрывае

     РЎРІРѕР№ пучок зялёны,

Дзе-нідзе ўжо яго вусік

     Р‘лісьне РЅР° загонах.

Селянін глядзіць з уцехай,

     РҐРѕРґР·СЏС‡С‹ Сћ тым дары...

Так ні поп, ні ксёндз ня ходзяць

     РџСЂС‹ сваім алтары.