Між алешын, кустоў,

Дзе пяе салавей,

І шуміць і грыміць

Срэбразвонны ручэй.

Як матулька, вярба

Хіліць голаў над ім,

І глядзяцца кусты

Пышным верхам сваім.

Абступаюць яго

Чараты, асака,

Падыходжзіць мурог

Да яго здаляка.

Часам зорка ўначы

РќР° СЏРіРѕ РєС–РЅРµ Р·СЂРѕРє,

І хмурынка не раз

Зазірне ў ручаёк.

І схіляе трава

Над ім пасмы-брыжы,

А ён, жэўжык-пястун,

Гучным сьмехам дрыжыць.

То заскочыць у гай,

То курган абаўе,

Дзе сярдзіта бубніць,

Дзе лагодна пяе.

Люба слухаць той сьпеў,

Несьціханы, густы,

І пад песьні яго

Адпачынеш і ты.