Чаго вам хочацца, панове?

Які вас выклікаў прымус

Забіць трывогу аб той мове,

Якой азваўся беларус?

Чаму вам дзіка яго мова?

Паверце, вашай ён ня ўкраў,

Сваё ён толькі ўспомніў слова,

Зь якім радзіўся, падрастаў.

Цяпер і вы загаварылі,

З апекай выйшлі, як зь зямлі;

А што ж дагэтуль вы рабілі?

А дзе ж дагэтуль вы былі?

Ваш брат і цёмны, і галодны;

Хацінка свой зжывае век;

I век ня знаў ён дум свабодных,

I крыўдзіў свой брат – чалавек.

Вам страшна нашай сьлёзнай песьні

I жальбы страшна вам глухой?

Вам жудка сонца напрадвесьні?

Мілей вам холад зь цемнатой?

А што ж вам беларус такога

Пасьмеў зрабіць, пасьмеў сказаць?

Эх, трэба ўчыць яшчэ вас многа,

Як свайго брата шанаваць!

Эх, кіньце крыўдамі карміцца, –

Кожны народ сам сабе пан;

I беларус можа зьмясьціцца

Ў сям’і нялічанай славян!

Напасьцю, лаянкай напраснай

Грудзей ня варта мазаліць!

Не пагасіць вам праўды яснай:

Жыў беларус і будзе жыць!

Ня столькі «хамскія» натуры

На карках вынесьлі сваіх!

I сьвіст даносчыкаў пануры,

Паверце, не запудзіць іх!

К свабодзе, роўнасьці і знаньню

Мы працярэбім сабе сьлед!

I будзе ўнукаў панаваньне

Там, дзе сягоньня плача дзед!