Краю мой родны! Як выкляты Богам -

Столькі ты зносіш нядолі.

Хмары, балоты... Над збожжам убогім

Вецер гуляе на волі.

Поруч раскідалісь родныя вёскі.

Жалем сьціскаюцца грудзі! -

Бедныя хаткі, таполі, бярозкі,

Ўсюды панурыя людзі...

Шмат што зрабілі іх чорные рукі,

Вынесьлі моцныя сьпіны;

Шмат іх прымусілі выцерпець мукі

Пушчы, разлогі, нізіны.

Кінь толькі вокам да гэтага люду -

Сьцісьнецца сэрца ад болю:

Столькі пабачыш ты гора усюды,

Столькі нуды без патолі.

Песьня пяе, як удовіна сына,

Янку, каханьне згубіла;

Там, дзе панура схілілась каліна,

Беднага хлопца магіла.

Ў гутарках-казках аб шчасьці, аб згодзе

Сэрца навін не пачуе.

Сьціснула гора дыханьне ў народзе,

Гора усюды пануе.

Хваляй шырокай разьлілась, як мора,

Родны наш край затапіла...

Брацьця! Ці зможам грамадзкае гора?!

Брацьця! Ці хваце нам сілы?!