Бледны, хілы, ўсё ж люблю я

Твой і мудры і кіпучы верш, Анакрэон!

Ён у жылах кроў хвалюе,

Ў ім жыцьцё струёю плешча, вее хмелем ён.

Верш такі, – як дар прыроды,

Вінаграднае, густое, цёмнае віно:

Дні ідуць, праходзяць годы, –

Але ўсё крапчэй, хмяльнее робіцца яно.