Раму Р· трэскам выняла Р· акенца  

Р† РґР° СЃС–РЅС– праціраеш шкло,  

Шэрай пыльнай ваты вераценца  

Ветрыкам Сѓ кветнік аднясло.  

Кожны, хто праходзіць, азірнецца,  

Хоць сьпяшаў кудысь, СЏРє РЅР° пажар,  

Р† Сћ адказ РІСЏСЃРЅРѕСЋ усьміхнецца  

Мілы-мілы СЃС–РЅСЏРІРѕРєС– твар.  

Добра ёй сьпяваць пад небам СЃС–РЅС–Рј,  

Добра раму Сѓ руках трымаць.  

РЋ сонечным сьвятле стаіць дзяўчына,  

Радасная, як вясна сама.