Хтось бязьвіннай крывёю заліў зару  

Р† стагі заінелыя лоз.  

РњРѕР№ цягнік пакідае цябе, Беларусь, –  

РўРІРѕР№ сівер С– твой мароз.  

РЇ шчасьлівы, што Р·СЊРЅС–РєРЅСѓ Р· гэтых палёў,  

Р— гэтых пушчаў С– берагоў.  

Хай СЏРЅС‹ драньцьвеюць, закутыя Сћ лёд,  

Калі так ужо любяць СЏРіРѕ.  

Рћ, даволі! Намерзся! Пусьці Р·СЊ СЃСЏР±Рµ  

РЋ РјРѕСЂР° добрае, Сћ іншы край...  

РЇ РЅС– Сћ чым, РЅС– Сћ чым РЅРµ РІС–РЅСЋ цябе.  

Калі можаш – даруй і бывай.