Хтось бязьвіннай крывёю заліў зару  

І стагі заінелыя лоз.  

Мой цягнік пакідае цябе, Беларусь, –  

Твой сівер і твой мароз.  

Я шчасьлівы, што зьнікну з гэтых палёў,  

З гэтых пушчаў і берагоў.  

Хай яны драньцьвеюць, закутыя ў лёд,  

Калі так ужо любяць яго.  

О, даволі! Намерзся! Пусьці зь сябе  

Ў мора добрае, ў іншы край...  

Я ні ў чым, ні ў чым не віню цябе.  

Калі можаш – даруй і бывай.