Дарогі ўсёй зямлі маёй  

Гудуць Сѓ стомленых нагах.  

РљСѓРґС‹ табе ісьці Р·Р° РјРЅРѕР№  

РЈ гэткі невыносны шлях?  

Выцьцё здалёк. Бяжыць СЂСѓСЏ,  

Р† вочы сьвецяцца ваўкоў,  

Такіх жа валацуг, СЏРє СЏ,  

Маіх СЃСЏР±СЂРѕСћ, маіх братоў.  

Р†, можа, тыя, што Сћ мане  

Жывуць СЃРІРѕР№ век, Рї'юць добрых РєСЂРѕСћ,  

Цкаваньне ўладзяць РЅР° РјСЏРЅРµ  

Калісьці – РіРѕСЂС€, чым РЅР° Р·СЊРІСЏСЂРѕСћ.  

Ўзяць РЅРµ магу цябе СЏ Сћ Р±РѕР№,  

Аддаць марозу С– агню,  

Аддзячыць ліхам Р·Р° любоў,  

Нянавісьцю – Р·Р° дабрыню.  

РќСЏ плач над лёсамі Р·СЊРІСЏСЂРѕСћ  

Р† вей РЅРµ апускай разьбег,  

РЇРє крумкачынае РїСЏСЂРѕ  

РќР° белы-белы, чысты сьнег.  

Дарогі ўсёй зямлі маёй  

Гудуць Сѓ стомленых нагах.  

РљСѓРґС‹ табе ісьці Р·Р° РјРЅРѕР№  

У гэткі невыносны шлях.