Праз поле, праз хаты і сёлы
Ў кароне з касьцей чалавечых
Іду, разбуялы, вясёлы,
З хатомкай мярцьвячай на плечах.
Паклоны б'е стар мне і молад
І дзетак рой босых і голых, –
Бо Голад я, Голад!
З прадсьмертных сьлязінаў і поту
Брыльянты на мне мігацяцца, –
Абвёў іх з крыві пазалотай...
А зь сілай маёю зраўняцца
Ня ў сілах ні сьпека, ні холад;
А шлях мой бяз рыцьваў і плоту, –
Бо Голад я, Голад!
Іду. Прада мной зазірае
Жывым сьмерць галодная ў вочы
I косе ў рад, не разьбірае –
Ў дні белыя, ў чорныя ночы.
Ці слаб хто, ці дужы, як волат, –
Груган яго косьці зьбірае, –
Бо Голад я, Голад!
Іду. А за мной сьледам-лазам
Паўзуць зьніштажэньні, руіны.
Я – мору тварэц безупынны,
Я – сейбіт бязьмежнай заразы,
Мой скіпетр – лядзянячы молат,
Ім рабству дыктую указы, –
Бо Голад я, Голад!
Пад чорным маім уладаньнем
Сіроцтва гне корна калені,
I ўдоўства галосіць літаньнем
На голым магільным каменьні.
Мне гімны складае вякоў лад –
Мне, сытаму людаў кананьнем, –
Бо Голад я, Голад!