Мне ясным сонцам лёс наканаваны –

Ня ведаць змрочных лёхаў нематы.

З табою кожным нэрвам зьнітаваны,

Не, Вечнасьць, я ў цябе не паняты!

Зязюлямі гадоў пракукаваны,

Бор галавы маёй асьнежыш ты

I ўладна пакладзеш на лоб круты

Зямныя ўпартыя мэрыдыяны, –

Мяне ня ўстрашыць захад залаты.

Да зор скірую думак караваны,

Арлы іх прывітаюць, як браты.

Ня зьнікну так, як цень, як гук пусты.

Не адцьвітуць вачэй маіх паляны,

Прабіўшы жвіру мокрага пласты.