Ізноў пабачыў я сялібы,

Дзе леты першыя прайшлі:

Там сьцены мохам парасьлі,

Вясёлкай адлівалі шыбы.

Усе ў пылу. I стала мне

Так сумна, сумна ў цішыне.

Я ў сад пайшоў... Ўсё глуха, дзіка,

Усё травою зарасло.

Няма таго, што раньш было,

I толькі надпіс «Вэраніка»,

Па ліпе ўрэзаны ў кары,

Казаў вачам аб тэй пары.

Расьці, ўзмацовывайся, дрэва,

Як манумэнт жывы, ўставай

I к небу надпіс падымай.

Хай нерухомы словы сьпева:

Чым болі сходзіць дзён, начэй,

Тым імя мілае вышэй.