Па-над белым пухам вішняў,

Быццам сіні аганёк,

Б’ецца, ўецца шпаркі, лёгкі

Сінякрылы матылёк.

Навакол усё паветра

Ў струнах сонца залатых, –

Ён дрыжачымі крыламі

Звоніць ледзьве чутна ў іх.

І ліецца хваляй песьня, –

Ціхі, ясны гімн вясьне.

Ці ня сэрца напявае,

Навявае яго мне?

Ці ня вецер гэта звонкі

Ў тонкіх зёлках шапаціць?

Або мо сухі, высокі

Ля ракі чарот шуміць?

Не паняць таго ніколі,

Не разьведаць, не спазнаць:

Не даюць мне думаць зыкі,

Што ляцяць, дрыжаць, зьвіняць.

Песьня врецца і ліецца

На раздольны, вольны сьвет.

Але хто яе пачуе?

Можа, толькі сам паэт.

––––––––––––

* Музыка перш Р·Р° СћСЃС‘.  

П. Вэрлен (фр.)