Расьцьвіло ужо сьвежае раньне

і палі пазалотай блішчаць.

Пойдзем, коніку, пойдзем мы сяньня

сваю чорну палоску араць.

Ты напружыш сталёвыя сілы,

я-ж плуга ня пушчу з моцных рук; –

мы з табой баразёнкі ня змалім,

бо які-ж зь мяне быў-бы дзяцюк?

Ты паслухай, мой дружа: ў нядзелю

раскашней зелянеціме гай, –

будзем славіць маё мы вясельле!..

У суботу пякуць каравай...

Упляту ў тваю грыву багату

я чырвоную стужку, як жар!

На уздэчку дам кветку, як свату,

каб з уцехі вясёла іржаў.

Павядзеш ты к вянцу маладую,

а назад з вамі сяду ўжо я

і дзяўчыну сваю расцалую

ды за тое, што – жонка мая.

Шыю гібкую прыйдзецца стройна

і высока, як сокал, узьняць,

ды ляцець! – бо ўжо з хлебам і сольлю

нас бацькі будуць дома чакаць.

А за намі, прыбраныя ў зелень,

панаедуць другія вазы...

Разальецца гармонік вясельлем,

маім шчасьцем ў сяле задрыжыць.