Мы з Вамі два рэхі

                                ў адным бары

ад Нарачы аж да Нёмана,

на матчынай мове, па песьні сябры

і думаем крышку падобна.

Здалося мне: рэкі плывуць назад,

гады вяртаюцца з выраю.

Стаю сярод поля, дзе дрэвы ў рад, –

якую ж пуціну выберу?

Капытамі коні кранаюць зямлю,

іржуць, патрасаючы грывамі.

Я песьні з аселіц сэрцам лаўлю –

тужлівыя, сьпеўныя, жніўныя.

Я ведаю многа песень чужых,

усё ж тыя жніўныя, родныя,

як жураўліны асеньні крык,

навекі мяне запалонілі.

Шэрыя хаты пад шэраньню стрэх,

шэрае беднае зрэб’е.

Шэрыя твары плачуць празь сьмех,

шэрыя вёсны, бясхлеб’е,

а мова, як ліра: сьпявае, гудзе,

стагоддзямі вусна прадзецца.

Промнямі слоў суцяшае ў бядзе.

А мова, як сэрца, б’ецца.

Слухаю, думаю... Думка адна:

людзі пакрыўджаны родныя,

просяць за іх заступіцца,

                                         аднак

сілы такія няроўныя.

Трэба змагацца.

З панамі на бой.

Трэба, як дуб, як камень.

Нашая песьня

                       панам, як мазоль:

шкадуюць і зводзяць вякамі.

Зьяўляліся хлопцы,

                                празь цемру вякоў

народныя раны гоячы,

за сілу адважных закляцьцяў і слоў

жывымі згаралі на вогнішчы.

Ірваліся ў полымя, у забыцьцё,

каб толькі ня плакаць, ня каяцца!

З болю на сьвет прыходзіць жыцьцё,

болем яно адкупляецца.

Гэта было ў той завейнай пары,

калі, размахнуўшыся крыламі,

Вы сталі змагацца яшчэ на зары

з народнымі вечнымі крыўдамі.