Бывай, дарагая мне Прага!..

Ты ў белы прыбралася іней

калі карабель мой жыцьцёвы

прыстаў на Вэлтаве сіняй.

Адвагі было ў мяне мала,

настрой – беларускі, гаротны.

А ты сьнегам места прыбрала

так белым, як нашы палотны!

Ляцелі, як быццам-бы зоры,

танцуючы зь ветрам сьняжынкі,

у бель яны строілі горад

і цешылі сэрца чужынкі.

У неба цягнуліся вежы,

так стройна, як нашы таполі,

хоць вецер ня гнуў іх на межы

і вокал ня слалася поле...

Усё-ж ў ноч, калі сьніліся краскі

і сум крышыў сэрца ў аковах –

мне баяў таёмныя казкі

граніт гэтых вежаў вяковых.

Бывай, залацістая Прага!..

Мой парус кірунак ўжо меніць...

Успомню цябе я няблага

за казкі і сэрца каменьняў.

За прыязьні даўняй азнакі,

за кажнага Крывіі сына –

прыймі сяньня, Прага, падзяку

ад ўнучкі Франьцішка Скарыны!

Глядзі, як вякі ўжо, з адвагай

ў апеку сьвятога Вацлава...

Бывай, дарагая мне Прага,

бывай ў пене срэбнай Вэлтавы...