Сядзіць Зося на узгорку,

заплятае косы, чэша...

Ой, ня лі ты сьлёзаў горкіх

на нямонска пабярэжжа!

Ды ня шлі ты птушкі-сэрца

ў край далёкі, у нязнаны, –

цёмнай ноччу зь белай сьмерцю

павянчаўся твой каханы!

Ня шукай ў парыве верным

масца, сьледу, дзе твой мілы –

ўжо зямля таго ня верне,

што да сэрца прытуліла!

Для цябе ён нёс каралі,

але ў восень ночкай сіняй –

каб ня плакала ад жалю –

ён аддасьць і іх каліне!..