Ці табе ня шкода, браце,

        родных ніў,

тых лугоў, той сенажаці,

        што касіў?

Ці табе ня шкода даляў,

        што маўчаць,

ні садоў, што расьцьвіталі,

        ні дзяўчат?

Ані Нёмну сініх водаў

        між лясоў,

хваляў берагу крутога

        ў верасох?

Ці табе ня шкода песьняў,

        што вясной

білі ў хвалі на прадвесьні

        бы вяслом?

Ці ня шкода табе косаў

        залатых,

ці ня сьніцца на палосах

        лён густы?

Па вачох ня сумна зоркіх,

        што гараць?

Ці ня хочаш баразёнкі

        прыгараць?

Ці ня рвесься ты душою –

        адкажы!

Ці табе начамі сэрца

        ня дрыжыць

па тым краі, дзе радзіўся,

        дзе ты жыў,

дзе каліны расьцьвіталі

        на мяжы?

Дзе твой сьлед? Мо’ ветры ў полі

        замялі,

калі гнулі, гнулі гольле

        да зямлі!