Ці табе ня шкода, браце,

        СЂРѕРґРЅС‹С… РЅС–Сћ,

тых лугоў, той сенажаці,

        С€С‚Рѕ касіў?

Ці табе ня шкода даляў,

        С€С‚Рѕ маўчаць,

ні садоў, што расьцьвіталі,

        РЅС– дзяўчат?

Ані Нёмну сініх водаў

        РјС–Р¶ лясоў,

хваляў берагу крутога

        Сћ верасох?

Ці табе ня шкода песьняў,

        С€С‚Рѕ РІСЏСЃРЅРѕР№

білі ў хвалі на прадвесьні

        Р±С‹ вяслом?

Ці ня шкода табе косаў

        Р·Р°Р»Р°С‚ых,

ці ня сьніцца на палосах

        Р»С‘РЅ густы?

Па вачох ня сумна зоркіх,

        С€С‚Рѕ гараць?

Ці ня хочаш баразёнкі

        РїСЂС‹РіР°СЂР°С†СЊ?

Ці ня рвесься ты душою –

        Р°РґРєР°Р¶С‹!

Ці табе начамі сэрца

        РЅСЏ дрыжыць

па тым краі, дзе радзіўся,

        РґР·Рµ ты жыў,

дзе каліны расьцьвіталі

        РЅР° мяжы?

Дзе твой сьлед? Мо’ ветры ў полі

        Р·Р°РјСЏР»С–,

калі гнулі, гнулі гольле

        РґР° зямлі!