Досыць! Алах ўжо губляе пакорных.

Болей ня страшны крывавы капрыз.

Ля пірамідаў народнага гора

будучыня устае, як сфінкс.

Пад сьвятлом іскрамётных надзеяў

рассыпаецца ў попел страх,

ажывае, ўстае, маладзее

на зямлі сваіх продкаў фелах.

Каб ня стала зямля пустыняй,

каб ня плакаў фелах ля магіл,

Прамэтэі ўстаюць маладыя,

разьліваецца шчодра Ніл.