Вецер нівы калыша,

                                 СЃС–РЅС– лён, цёмны лес.

І зямля быццам кніжка

                                      Р°РґРєСЂС‹РІР°Рµ СЃРІРѕР№ зьмест.

Накланяюцца ў ногі

                                   РіСЂС‹РІС‹ сочных траў.

Хтось араў тут разлогі,

                                      РЅРµС…та сьцежкі праклаў.

Зарастаюць курганы,

                                   Р±вЂ™СЋС†СЊ пабегі Р· камля.

То залечвае раны

                             РїР°СЃСЊР»СЏ войнаў зямля.

Дождж ёй воблік змывае,

                                          бельлю сьнег замяце.

Як зіма – спачывае,

                                 Р° РІСЏСЃРЅРѕР№ заьцвіце.

Невад сініх азёраў

                              ноччу Р·СЊ неба СЏРє Р· РґРЅР°,

ловіць цьмяныя зоры

                                    С– калыша РґР° РґРЅСЏ.