Вецер нівы калыша,

                                 сіні лён, цёмны лес.

І зямля быццам кніжка

                                      адкрывае свой зьмест.

Накланяюцца ў ногі

                                   грывы сочных траў.

Хтось араў тут разлогі,

                                      нехта сьцежкі праклаў.

Зарастаюць курганы,

                                   б’юць пабегі з камля.

То залечвае раны

                             пасьля войнаў зямля.

Дождж ёй воблік змывае,

                                          бельлю сьнег замяце.

Як зіма – спачывае,

                                 а вясной заьцвіце.

Невад сініх азёраў

                              ноччу зь неба як з дна,

ловіць цьмяныя зоры

                                    і калыша да дня.